ROZDZIAŁ 114.

Zdziwiłam się, gdy siedząc i czekając na Louisa, do środka wpadły bliźniaczki z Fizzy na czele. Na początku zastanawiałam się czy to nie jakiś żart, a Louisa nie ma z nimi, ale po chwili pojawił się z Lottie trzymającą go za rękę i chyba ciągnącą do środka.
Jak ja długo czekałam, aby go zobaczyć. Tak bardzo tęskniłam za naszymi rozmowami, za naszymi pocałunkami, a nawet szeptanymi czułymi słówkami na ucho.
Chciałabym, aby to wszystko było jak dawniej, a ja nie musiałabym przejmować się, że już nigdy więcej nie zobaczę chłopaka na oczy.
Podczas naszej krótkiej rozmowy dowiedziałam się, że to nie Louis, a jego mama napisała do mnie smsa. W sumie będę musiała jej podziękować za to co dla nas zrobiła, bo dzięki temu znowu jesteśmy razem.
- Spróbujmy jeszcze raz. - szepnęłam otwierając oczy i obserwując jego reakcję, gdy po raz kolejny chłopak mnie pocałował.
- Co? - zapytał zdumiony.
- Powiedziałam, abyśmy spróbowali. Mi jest ciężko bez ciebie, a tobie ciężko beze mnie. Więc dlaczego mamy się wciąż męczyć i żyć bez siebie? - uśmiechnęłam się lekko.
- Naprawdę? - zapytał z niedowierzaniem słyszalnym w głosie. Kiwnęłam tylko głową szeroko się uśmiechając. Chłopak nie mógł się pohamować i zaczął mnie mocno całować. Jak ja za nim tęskniłam to sobie nikt nie wyobraża. Te wszystkie noce i dnie, w których płakałam. Podczas których nie wiedziałam co mam ze sobą zrobić, a czasem nawet zastanawiałam się czy nie zakończyć tych męczarni jednym ruchem.
Wiem, głupia byłam bo patrząc teraz na to z perspektywy czasu stwierdzam, że nie warto było aż tak bardzo rozpaczać. Chociaż w tamtym czasie wszystko było bezsensu, ale teraz ten czas już się skończył i wszyscy możemy być szczęśliwi. Przynajmniej będziemy się starać, aby tak było.
- Idziemy pojeździć na łyżwach? - zapytała Phoebe podchodząc w naszą stronę i skacząc w miejscu. Widziałam jak radość ją rozpiera. Zdawałam sobie sprawę, że nie naszym widokiem, a tym że zaraz miała założyć łyżwy i sunąć po lodzie.
- Pewnie. Idźcie sobie wybrać łyżwy, a my z Jo zaraz do was dołączymy. - oznajmił Lou, a cała czwórka dziewczynek szczęśliwa pobiegła w stronę kasy.
- Wiesz, że ja nie potrafię jeździć na łyżwach? - zapytał Louis, a ja parsknęłam śmiechem.
- Oczywiście, nie da się tego zapomnieć, jak kilka lat temu twój tata zabrał nas na lodowisko, a ty jeszcze dobrze nie wszedłeś na lód, a już skręciłeś sobie kostkę. Oj Louis tego nie da się zapomnieć. - zaśmiałam się przypominając sobie tą sytuację.
- Nie śmiej się ze mnie. Po prostu poślizgnąłem się, to był wypadek.
- Nie poślizgnąłeś się, tylko wywaliłeś na czarnej gumie przeznaczonej do chodzenia po niej w łyżwach Lou. - sprostowałam.
- Oj no dobra. - odpowiedział śmiejąc się i wywracając oczami.
Podeszliśmy do okienka, gdzie miły, starszy pan wypożyczał wszystkim łyżwy.
- Proszę. - Lou podszedł do mnie wręczając mi łyżwy, a sam z ciężkim westchnięciem usiadł obok mnie i zaczął zakładać swoje.
- Louisku możemy już iść na lodowisko? - zapytała Phoebe, gdy chłopak pochylony był nad swoimi stopami i koncentrował się aby zawiązać mocno sznurki w łyżwach.
- Idźcie, tylko bądźcie ostrożne. - nakazał siostrom, które ucieszone ruszyły w stronę drzwi prowadzących na lód.
- Louisku? - zapytałam, gdy zostaliśmy sami. Chłopak tylko wzruszył ramionami.
- No co? Podoba mi się takie zdrobnienie mojego imienia. - odpowiedział wstając na równe nogi.
- Cóż mi również. - zaśmiałam się też wstając i dołączając do niego. Oddaliśmy buty do szatni, a następnie trzymając się za ręce, a raczej ja podpierając Louisa, weszliśmy na lodowisko. A tam?
Cała masa dzieciaków z rodzicami i młodzieży, śmigająca po lodzie. Każdy uśmiechnięty nawet podczas upadku.
Popatrzyłam na Louisa, a ten miał otwarte oczy z przerażenia.
- Lou? - zapytałam zwracając uwagę chłopaka na mnie. - Boisz się?
- Ja? No co ty? - odpowiedział, ale jego oczy zdradzały wszystko. Bał się, a ja to wiedziałam.
- Boisz się. Widzę to. - stwierdziłam uśmiechając się lekko, a Lou przytaknął.
- No dobra, boję się. - szepnął w moją stronę.
- Wchodzicie? - zapytała Lottie podjeżdżając do nas z ogromnym uśmiechem na ustach i zaczerwienionymi od mrozu policzkami.
- Pewnie. - odpowiedziałam dołączając do niej na lodzie. Odwróciłam się za siebie, a Louis nadal stał w tym samym miejscu i tylko patrzył na moje poczynania.
- Lou, idziesz?- zapytałam i ruchem ręki pokazałam mu, aby wszedł na lód. Chłopak tylko przewrócił oczami, a następnie uczynił znak krzyża i chwilę później podpierając się barierki wszedł na lodowisko.
- Masz dobry początek. - skomentowałam jego jazdę, a raczej trzymanie barierki i udawanie, że potrafi jeździć.
- Przestań. Nie wiem jakim cudem dałem się namówić na założenie łyżew. - powiedział, a ja zaśmiałam się. Tak bardzo mi się go żal zrobiło widząc go takiego, biednego i całego sinego ze strachu i podpierającego barierkę.
- Nie jest tak źle. Tylko jakbyś zostawił tą barierkę i dołączył do mnie, byłoby mi miło. - odpowiedziałam wzruszając ramionami. Przez cały czas powoli jechałam obok niego. Widziałam jak dziewczynki szaleją na środku lodowiska. Jeżdżą trzymając się za ręce i śmiejąc głośno. Chciałabym, aby Louis w końcu odepchnął się do barierki i dotrzymał mi kroku.
- Naprawdę? - zapytał stając nagle w miejscu  patrząc na mnie. Skinęłam tylko głową lekko się uśmiechając, a wtedy chłopak odepchnął się rękoma od niej i podjechał do mnie. Złapałam go w ostatnim momencie, można powiedzieć, że uratowałam go od upadku na zimny lód.
Objęłam go jedną ręką w pasie, a on zarzucił swoją na moje ramię.
Pokazałam mu jak ma się poruszać, a po chwili chłopak to załapał i powoli, ale obok siebie sunęliśmy po lodzie.
Co chwila dziewczynki podjeżdżały do nas śmiejąc się i posyłając całusy. Było tak zabawnie i miło zarazem, że nie chciało się w ogóle stamtąd wychodzić.
Gdy nasza zabawa się skończyła zeszliśmy z lodowiska i udaliśmy się do szatni.
- Ale jestem głodna. - powiedziała Daisy łapiąc się za brzuch, który wydał z siebie głośne burknięcie. Wszyscy zaśmialiśmy się z bliźniaczką na czele.
- To co jedziemy na obiad? - zapytał Louis, a jego siostry potaknęły i wyrywając chłopakowi klucze z dłoni pobiegły całą czwórką do samochodu. Lou wzruszył tylko ramionami, jakby chciał powiedzieć: "U nich to normalne", i chwytając mnie za rękę ruszyliśmy za nimi.
- Jedziesz z nami prawda? - zapytał, gdy wyszliśmy na mroźne, grudniowe powietrze. Puściłam jego dłoń i naciągnęłam sobie czapkę  na głowę.
- A chcesz, aby jechała? - zapytałam spoglądając na niego, gdy szliśmy w stronę samochodu chłopaka.
- Co to za pytanie? Oczywiście, że chcę. - odpowiedział otwierając mi drzwi od strony pasażera. Myślę, że było to zamierzone przez dziewczynki, aby przednie miejsce było przeznaczone dla mnie.
Cicho dziękując wsiadłam do samochodu i od razu zapięłam sobie pas. Odwróciłam się do tyłu, aby zobaczyć, czy wszystkie dziewczynki już są na miejscu, a te jak na zawołanie uśmiechnęły się do mnie ukazując swoje białe uzębienie. Odwzajemniłam ten jakże słodki gest i powróciłam na swoje miejsce.
Kilka sekund później dołączył do nas Louis, a słowa Lottie powaliły mnie na ziemię.
- Louis, jaki z ciebie gentleman. - skomentowała dziewczyna, a ja wybuchnęłam śmiechem chowając twarz w dłoniach. Katem oka obserwowałam jak na policzki chłopaka wypełza nieproszony rumieniec. Ale nawet tego nie skomentował, odpalił tylko silnik i zapinając pasy wyjechał z parkingu.
Przez całą drogę dziewczynki siedzące z tyłu głośno o czymś rozmawiały. Nie słuchałam ich zbytnio, bo byłam skoncentrowana na przyglądaniu się mojemu przystojnemu chłopakowi. Chłopakowi? Czy my znów jesteśmy razem, a ja mogę tak Louisa nazywać? Chyba wróciliśmy do siebie na dobre, więc myślę że mogę.
Pół godziny później parkowaliśmy na parkingu malutkiej restauracji. Dziewczynki podekscytowane i strasznie głodne szybko wyszły z samochodu i pobiegły w stronę wejścia.
Tym razem sama otworzyłam sobie drzwi i wysiadłam z samochodu, po czym zatrzasnęłam je za sobą.
- Ja chciałem to zrobić. - powiedział Lou podchodząc do mnie ze smutną miną.
- Mogę jeszcze raz wsiąść i będziesz miał okazję. - odpowiedziałam z małym uśmiechem na ustach.
- Nie, nie trzeba. - powiedział podchodzą bliżej mnie. - Chodź tutaj. - dodał przyciągając mnie za biodra w swoją stronę. Objął mnie ramionami w pasie i pochylając się nade mną złożył na moich ustach czuły pocałunek. Tak bardzo brakowało mi jego ust, ich smaku i tego jak trzyma mnie w swoich ramionach.
- O boże Jo! - nagle oderwał się ode mnie ze zdumieniem wymalowanym na twarzy. - Co to było? - zapytał dotykając palcami swoich ust.
- Tęskniłam za tobą. - odpowiedziałam zgodnie z prawdą.
- Ja też. - powiedział. - Ale jeśli nasze pocałunki mają tak wyglądać po każdej kłótni, to myślę że musimy się częściej kłócić. - dodał z uśmiechem, ale widząc moją minę ten od razu zmalał.
- Nie, błagam. Nigdy więcej. - szepnęłam patrząc na niego. Uśmiechnął się lekko gładząc mój policzek.
- Dobrze. - powiedział pochylając się nade mną i składając na moim czole pocałunek. - A teraz chodźmy, bo moje siostry pewnie umierają z głodu. - dodał, a ja zaśmiałam się widząc jak puszcza do mnie oczko.

Perspektywa Louisa

Weszliśmy do środka małej, ale przytulnej restauracji i od razu znaleźliśmy moje siostry siedzące przy dużym stoliku. Pomogłem Jo ściągnąć kurtkę, po czym odwiesiłem ją na stojący blisko nas wieszak.
Usiedliśmy przy stole, a Jo od razu zabrała się za czytanie menu.
Udawałem, że szukam sobie czegoś do jedzenia, ale tak naprawdę przyglądałem się dziewczynie.
Zarumienione policzki, włosy związane w niechlujnego kucyka, dla mnie wyglądała idealnie. Z resztą jak zawsze. Jo codziennie wygląda perfekcyjnie i pięknie.
Dziewczyna chyba wyczuła na sobie mój ciekawski wzrok i odwróciła głowę w moją stronę. Posłała mi tylko lekki uśmiech i wróciła do przeglądania karty.
Podniosłem wzrok odkładając wcześniej menu przed siebie i przyglądałem się moim czterem młodszym siostrom. Chyba będę musiał im podziękować za to co dla mnie dzisiaj zrobiły. Czegoś takiego w życiu bym się po nich nie spodziewał. Kocham je najmocniej na świecie i nie wiem, co bym bez nich zrobił. Po prostu nie wyobrażam sobie życia bez nich.
- Wybrałyście? - zapytałem, a pięć par oczu spojrzało na mnie. Wszystkie kiwnęły głowami, a ja zawołałem kelnera.

***
- Ale się najadłam, chyba starczy mi na cały tydzień. - oznajmiła Daisy odsuwając od siebie talerz i łapiąc się za brzuch. Uśmiechnąłem się szeroko w jej stronę, bo wiedziałem jaka była głodna i cieszyłem się, że nie będzie mi już marudzić nad uchem, że chce się jej jeść.
- A deser? - zapytałem z uniesionymi brwiami patrząc na siostrę, która otworzyła szeroko oczy.
- Nie mówisz serio? - zapytała Jo patrząc na mnie z otwartymi oczami. Dopiero teraz zorientowałem się, że wszystkie pięć dziewczyn patrzy na mnie i cóż... nie wie co powiedzieć.
- Serio, serio. Jak obiad to i deser. - odpowiedziałem wstając od stołu, a dziewczyny westchnęły głośno. Chyba nie spodziewały się takiego obrotu sprawy i co najważniejsze deseru po tak sycącym obiedzie.
Kilka minut później wróciłem zadowolony z siebie do stolika.
- Zamówiłem nam wszystkim po dobrym ciastku z lodami. - oznajmiłem zasiadając na swoim miejscu i splatając swoje palce ze sobą na brzuchu.
- Nie za dużo lodów dzisiaj Louisku? - zapytała Jo śmiejąc się cicho.
- Ale śmieszne, serio. - odpowiedziałem przewracając oczami i kręcąc głową.
- Nie gniewaj się. - dziewczyna położyła swoją dłoń na moim kolanie i ścisnęła je, a ja gdy poczułem jej dotyk podskoczyłem aż stół się poruszył. Zaczerwieniłem się przez to, a Jo zaśmiała się. Jędza jedna, wiedziała co robi.
- To dla państwa. - oznajmił kelner podchodząc do naszego stolika i stawiając przed każdym talerz z szarlotką i, o zgrozo, lodami.
- Nie wiem jak ja to zmieszczę. - powiedziała Daisy łapiąc za łyżeczkę i odkrawając kawałek ciacha.
- A mi pójdzie w tyłek. - dodała Fizzy.
- Nie przesadzajcie dziewczyny. Cieszcie się, że możecie spędzić dzień ze starszym bratem, bo nie widzicie go za często. - powiedziałem.
- Bardzo się cieszymy. - odpowiedziała Lottie przewracając oczami. Dziewczyna była mistrzynią sarkazmu i zawsze wiedziała kiedy go użyć.
- Lottie, przestań tak... - nie dokończyłem bo do restauracji weszła jakaś banda nastolatków. Mniej więcej w wieku Jo. Wszyscy pijani, bo gadali o rzeczach bezsensu i ciągle się śmiali.
Rozejrzałem się wokoło czy, aby tylko ja ich zauważyłem ale spostrzegłem że Jo jak i moje siostry również spoglądały w tamtą stronę.
- O boże... - jęknęła Jo i odłożywszy łyżeczkę na stół zakryła twarz rękoma.
- Jo, co jest? - zapytałem chwytając jej dłoń w swoją, czym przyciągnąłem jej uwagę.
- Louis, chodźmy stąd. Błagam. - poprosiła patrząc na mnie ściskając moją dłoń.
- Ale Jo co się dzieje? Mi możesz powiedzieć. - powiedziałem spoglądając na siostry, które teraz były bardziej zainteresowane deserem niż tym co dzieje się wokół nich. Może to i dobrze, bo nie chciałbym aby widziały Jo taką przestraszoną i pełną paniki.
- H..Harry. - wyjąkała tylko, a ja zacząłem rozglądać się dookoła nas i szukając chłopaka.
Wtedy mój wzrok padł na grupkę nastolatków, która narobiła przed chwilą nie potrzebnego hałasu wchodząc do środka restauracji i zwracając na sobie uwagę wszystkich gości.
Zauważyłem go. Siedział między dwoma potężnymi chłopakami i pił piwo. Wiedziałem, że był pijany. Widać to było po jego zaczerwienionych oczach. A w dodatku siedział naprzeciwko mnie, więc miałem idealny widok na niego.
- Czekajcie tutaj na mnie. - powiedziałem wstając od stolika, ale ręka Jo w porę mnie zatrzymała.
- Nie rób tego. Nie daj się ponieść emocjom. - poprosiła patrząc wprost na mnie, ze łzami w oczach. Popatrzyłem na moje przerażone siostry i spanikowaną Jo. Wtedy stwierdziłem, że nie. Że nie podejdę do niego i nie obiję mu tej jego pięknej mordki.
- Dobra. - skapitulowałem. Jo odetchnęła z ulgą widząc jak siadam na swoim poprzednim miejscu.
- Dziękuję. - szepnęła ściskając mocniej moją dłoń. Nie puściła jej dopóki się nie uspokoiłem, a dziewczyna wiedziała że ze mną jest już dobrze. Miała rację nie warto się tym przejmować i dać ponieść się emocjom, które ciągle się we mnie kłębią, ale nie daję ego po sobie poznać. Demaskuję to przez wymuszony uśmiech, przynajmniej tak mogę jakoś uspokoić Jo i pokazać że wszystko jest już dobrze.
Przez cały czas, który spędziliśmy na dokańczaniu deseru obserwowałem grupkę chłopaków, a w szczególności Harry'ego, który był tak zajęty dopijaniem piwa, że nawet nie zauważył że mu się przyglądam.
Ale na nieszczęście w pewnym, najmniej chcianym momencie chłopak popatrzył w naszą stronę, a ja zamarłem. Wcześniej widziałem go tylko z boku, ale teraz gdy zobaczyłem całą jego twarz, która dodatkowo była nieźle posiniaczona pomyślałem że chłopak musiał mocno oderwać. Pod okiem formowało się limo, a warga była cała zakrwawiona, z której nadal sączyła się krew. Powiem jedno: wyglądał okropnie. Ciekawe o co się pobił? O co im poszło? Mam nadzieję, że nie wdał się w bójkę ze swoimi koleżkami, siedzącymi teraz z nim przy jednym stoliku. Chociaż sądząc po ich twarzach, żaden nie miał ani choćby jednego zadrapania.
Nim się otrząsnąłem i zrozumiałem co się dzieje Harry zaczął wstawać i iść w naszą stronę.
Usłyszałem tylko głośne syknięcie Jo z mojej lewej strony i wiedziałem, że będzie ciekawie.

_________________________________________________________________________________

Wreszcie go skończyłam.

Nie wiem co mnie naszło, aby wejść dziś na bloga i zacząć pisać. 

Ale nagle poczułam ogromną chęć do pisania. A później jakoś mi przeszło, ale tylko na chwilę. Bo weszłam na aska, a tam tyle osób zaczęło mi pisać, że we mnie wierzy i że dam rade go dzisiaj skończyć. 

Były też prośby, abym go dziś dodała i tak więc oto jest.

Ze specjalną dedykacją dla tych właśnie osób :)

Ależ się porobiło w tym rozdziale, co nie? 

Jak myślicie co zrobi Harry? A przede wszystkim co zrobi nasz Louis? I jak zareaguje Jo?

Piszcie co sądzicie.

Kocham Was i do następnego!